W obowiązującym stanie prawnym, minimalny próg stosowania ustawy Pzp oraz próg, od którego stosuje się przepisy ustawy o umowie koncesji, określony został na poziomie 130 000 złotych. Zgodnie bowiem z art. 2 ust. 1 ustawy Pzp, zamawiający publiczni stosują przepisy tej ustawy do udzielania zamówień klasycznych oraz organizowania konkursów, których wartość jest równa lub przekracza kwotę 130 000 złotych, przy czym, w celu ustalenia znaczenia tych przepisów ustawa Pzp odsyła do rozumienia pojęcia „zamówienia klasyczne” (uregulowanego w art.

Celem projektu jest zmniejszenie sformalizowania udzielania zamówień poprzez podwyższenie progu stosowania ustawy z dnia 11 września 2019 r. - Prawo zamówień publicznych oraz podwyższenie progu stosowania ustawy z dnia 21 października 2016 r. o umowie koncesji na roboty budowlane lub usługi do zawieranych umów koncesji przekraczających określoną wartość. Wprowadzenie proponowanego rozwiązania ma na celu dostosowanie przepisów do aktualnych realiów gospodarczych i cenowych.

Przepis art. 109 ust. 1 pkt 7 ustawy Pzp wymaga wykazania, że w znacznym stopniu lub zakresie wykonawca nienależycie wykonał albo długotrwale nienależycie wykonywał istotne zobowiązanie oraz że nastąpiło to z przyczyn leżących po jego stronie i skutkowało m.in. zapłatą odszkodowania. Tymczasem Odwołujący pominął w odwołaniu m. i. kwestie strony podmiotowej naruszeń, których miał się dopuścić członek Konsorcjum, ich stopnia i zakresu albo długotrwałości, jak również istotności naruszonych zobowiązań.

Czy upublicznienie informacji o zasadach współpracy z ubezpieczycielem w tym o wysokości stosowanych stawek może stanowić tajemnicę przedsiębiorstwa, ponieważ groziłoby wzrostem kosztów współpracy z ubezpieczycielem w związku z powoływaniem się przez konkurentów na indywidualnie wynegocjowane stawki przez partnerów konsorcjum.

Zgodnie z art. 305 pkt 2 ustawy Pzp zamawiający może udzielić zamówienia w trybie zamówienia z wolnej ręki, jeżeli w postępowaniu prowadzonym uprzednio w trybie podstawowym nie złożono żadnej oferty albo wszystkie oferty zostały odrzucone na podstawie art. 226 ust. 1 pkt 2 lub 5 ustawy Pzp, a pierwotne warunki zamówienia nie zostały w istotny sposób zmienione. 

Zamawiający wezwał Odwołującego oraz konsorcjum N.G. i C.O. do udzielenia wyjaśnień dotyczących wyliczenia ceny, natomiast nie wezwał wykonawcy L., pomimo że cena oferty Odwołującego stanowiła 28,9 % wartości zamówienia powiększonej o VAT, zaś cena oferty wykonawcy L. wynosiła 25,5 % wartości zamówienia powiększonej o VAT (różnica 3,4%)

N. (…) przeprowadził postępowanie o udzielnie zamówienia publicznego w trybie zamówienia z wolnej ręki pn: „Wykonanie kopii fotela znajdującego się w zbiorach (…) w Paryżu na potrzeby ekspozycji stałej Muzeum (…)” na podstawie art. 67 ust. 1 pkt 1 lit. c w zw. z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych (…) zwanej dalej: „P.z.p.”

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 91 ust. 2 i 3 w zw. z art. 7 ust. 1 Pzp2004 (aktualnie art. 241 ust. 3 i art. 242 ust. 2 ustawy Pzp), poprzez określenie jako kryterium oceny ofert: posiadanie przez wykonawcę autoryzacji producenta, na poziomie 20%, w pierwszej kolejności należy zauważyć, że nie sposób podzielić oceny odwołującego co do tego, że tak opisane kryterium odnosi się do właściwości (cech podmiotowych) wykonawcy. 

W wyroku z dnia 22 października 2024 r. w sprawie C-652/22 Kolin Inşaat Turizm Sanayi ve Ticaret AȘ przeciwko Državna komisija za kontrolu postupaka javne nabave (ECLI:EU:C:2024:910) Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej orzekł, że wykonawcy z państw trzecich, z którymi Unia Europejska nie jest związana żadną umową międzynarodową gwarantującą na zasadzie wzajemności i równości dostęp do rynku zamówień publicznych, nie mają zapewnionego dostępu do unijnego rynku zamówień publicznych.  

Zamawiający w trakcie przygotowań do podpisania umowy z Wykonawcą zadania powziął informacje, że umowa musi zostać zmieniona i uszczegółowiona o ważne elementy, których nie zawierał projekt umowy, będący załącznikiem do Specyfikacji Warunków Zamówienia, a które są istotne z punktu prawidłowości realizacji zadania inwestycyjnego objętego przedmiotem zamówienia. Zamawiający zwraca uwagę, że projekt umowy nie zawierał wskazania łącznej maksymalnej wysokość kar umownych, których mogą dochodzić strony, oraz wartości wynikających z art. 439 ust. 2 wskazanej ustawy.

Podana przez odwołującego wartość podatku VAT w kwocie 71 460 zł nie stanowiła wartości żadnej z obowiązujących stawek podatku VAT, obliczonej od podanej przez wykonawcę w ofercie ceny netto, natomiast wartość podatku VAT obliczona wg stawki podstawowej, tj. 23% wynosiła 92 197,80 zł. 

W wyroku z dnia 1 czerwca 2021 r., KIO 1185/21 Krajowa Izba Odwoławcza stwierdziła, że wykonawca na dzień składania ofert nie dysponował opłaconą polisą. Niemniej jednak dysponował innym dokumentem potwierdzającym fakt posiadania ubezpieczenia w wymaganym zakresie. 

W opinii prawnej „Szacowanie wartości i udzielanie zamówień, w tym zamówień objętych projektem współfinansowanym ze środków Unii Europejskie” Urząd Zamówień Publicznych zwraca uwagę, że „Z odrębnymi zamówieniami będziemy mieli do czynienia w sytuacji, gdy przedmiot zamówienia ma inne przeznaczenie lub nie jest możliwym jego nabycie u tego samego wykonawcy (np.

Na podstawie art. 214 ust. 1 pkt 5 ustawy Pzp zamawiający może udzielić zamówienia z wolnej ręki, ze względu na wyjątkową sytuację niewynikającą z przyczyn leżących po stronie zamawiającego, której nie mógł on przewidzieć, wymagane jest natychmiastowe wykonanie zamówienia, a nie można zachować terminów określonych dla innych trybów udzielenia zamówienia. 

Katalog kryteriów pozwalających na zmniejszenie kary umownej nie jest zamknięty. Ustawodawca nie wskazał stanów faktycznych uzasadniających miarkowanie kary umownej, pozostawiając ich ustalenie uznaniu sędziowskiemu uwzględniającemu okoliczności konkretnej sprawy. Ocenę, czy kara w danym przypadku jest rażąco wygórowana w rozumieniu art. 484 § 2 k.c. należy dokonać w kontekście całokształtu okoliczności sprawy.

Najbardziej ogólnym kryterium oceny jest stosunek pomiędzy wysokością kary umownej, a wartością całego zobowiązania głównego.